Paul Davies Το Σύμπαν δημιουργήθηκε μόνο του

Υπάρχουν τρεις δημοφιλείς αποκρίσεις για το γεγονός ότι το σύμπαν μοιάζει να είναι σχεδιασμένο για να φιλοξενεί και να αναπτύσσει ζωή.
Και πιστεύω πως και οι τρεις είναι αξιόλογες.

Αυτές είναι, η θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού του σύμπαντος,
η ιδέα ότι εάν είχαμε μία τελική θεωρία φυσικής θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε όλες τις ακαθόριστες παραμέτρους που σχετίζονται με το σύμπαν
και η τρίτη είναι η θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, η αντίληψη ότι υπάρχουν πολλά σύμπαντα με νόμους που ποικίλλουν από το ένα στο άλλο.

Πιστεύω πως και οι τρεις αυτές ερμηνείες μπορεί να είναι βάσιμες και έχω τη δική μου οπτική την οποία προτιμώ,
που είναι ότι το σύμπαν δημιούργησε μόνο του τη δική του βιο-φιλικότητα, μέσω ενός βρόγχου ανατροφοδότησης που λειτουργεί και στις δύο κατευθύνσεις του χρόνου.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αφορούν την αποκαλούμενη οπισθοδρομική αιτιότητα.

Πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεχτικός στη χρήση του όρου αυτού, γιατί το είδος των πειραμάτων που συζητώ στο βιβλίο μου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποσταλούν πληροφορίες πίσω στο χρόνο.
Είναι το απόσταγμα της κβαντικής φυσικής στις αρχές της αβεβαιότητας του Heisenberg.
Αυτό λειτουργεί και στις δύο κατευθύνσεις του χρόνου.
Οι καταστάσεις στο μέλλον είναι αβέβαιες, αλλά και οι καταστάσεις στο παρελθόν είναι και αυτές επίσης αβέβαιες.

Ο καλύτερος τρόπος για να σκεφτεί κανείς επάνω σ' αυτά τα ζητήματα είναι, ότι στην κβαντομηχανική συνδυάζονται πολλές πιθανότητες μαζί για να σχηματίσουν ένα αμάλγαμα και πως η παρούσα κατάσταση του σύμπαντος έχει προκύψει από όλες τις πιθανές παρελθοντικές του ιστορίες, που έχουν αναμειχθεί σε ένα τέτοιο αμάλγαμα, δίνοντάς μας αυτό που παρατηρούμε.

Έτσι εάν σκεφτούμε για το σύμπαν με το πρίσμα αυτών των πολλαπλών ιστοριών του, θα πρέπει προφανώς να περιοριστούμε σε εκείνες τις ιστορίες που επέτρεψαν να υπάρξει ζωή και παρατηρητές, επειδή σ' αυτό ακριβώς το σύμπαν είναι που ζούμε.

Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει όταν κάνουμε μετρήσεις και παρατηρήσεις του σύμπαντος σήμερα,
είναι ότι λύνουμε ένα μέρος της κβαντικής αμφιβολίας που υπάρχει στο παρελθόν του, ως τμήμα ή συστατικό της κβαντικής του αβεβαιότητας.

Ο Stephen Hawking το έκανε πολύ σαφές, μόλις πριν από λίγους μήνες σε μία εργασία που δημοσίευσε μαζί με τον Thomas Hertog, στην οποία αναφέρει ότι ο τρόπος για να εφαρμόσουμε κβαντομηχανική σε ολόκληρο το σύμπαν είναι να προβληθούμε πίσω στο χρόνο, μέσα από τις παρούσες παρατηρήσεις μας.

Αυτό φέρνει το ρόλο του παρατηρητή σε μία πολύ θεμελιώδη θέση.

Έτσι, αν και φαίνεται πως το όλο θέμα έχει βασιστεί στην γλώσσα της οπισθόδρομης αιτιότητας αυτό που συμβαίνει τώρα, αλλάζει με κάποιον τρόπο το παρελθόν εξαρτάται και συνδέεται με την κατανόησή μας για την κβαντομηχανική.

Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο.
Ο Αϊνστάιν το εξέφρασε πολύ καλά: είπε ότι η κβαντομηχανική είναι ένας τρόπος για να δράσουν φαντάσματα σε απόσταση.

Λοιπόν, δράση σε απόσταση θα μπορούσε να σημαίνει και δράση μέσα στο χρόνο επίσης.
Το ένα πάει μαζί με το άλλο. Αυτή η δράση πάει και μπροστά και πίσω στο χρόνο. Η κβαντομηχανική στη φύση της γεφυρώνει το παρελθόν με το μέλλον και διαφορετικά σημεία στον χώρο διάστημα.

Με το που υπάρξει αυτή η σύνδεση, εμφανίζεται η βάση της θεωρίας ότι το σύμπαν μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του την βιο-φιλικότητά του, μέσα από αυτού του είδους την κβαντική ανάδραση.

Μ' αυτή την έννοια, αυτό που πρέπει να φανταστούμε είναι ότι η πηγή του σύμπαντος είναι ένα αμάλγαμα από πραγματικότητες και τελικά επιλέγονται μόνο αυτές οι πραγματικότητες που οδηγούν σε παρατηρητές οι οποίοι μπορούν να επιλύσουν τις αβεβαιότητες.

Έτσι το σύμπαν μπορεί να σχεδιάσει τη βιο-φιλικότητά του, επειδή οι κύριοι παρατηρητές που εμφανίζονται από μία μεταγενέστερη κατάστασή του, είναι αυτοί που προκύπτουν από τις εναλλακτικές βιο-φιλικές ιστορίες του.

Το σύμπαν εξηγεί την ύπαρξη των παρατηρητών και οι παρατηρητές εξηγούν την ύπαρξη του σύμπαντος.

Αν και αυτό φαίνεται πολύ ριζοσπαστικό, είναι μια πολύ παλιά ιδέα.
Μας πάει τουλάχιστον 30 χρόνια πίσω, στις μελέτες του John Wheeler.
Ένας αριθμός από άλλους γνωστούς φυσικούς συμπεριλαμβανομένων των Hawking, Murray Gell-Mann και Jim Hartle πρότειναν κάτι παρόμοιο.
Είμαι στο πανεπιστήμιο του George Mason με τον Yakir Aharonov, ο οποίος επίσης προτείνει κάτι παρόμοιο. Το αποκαλεί, λειτουργία του κύματος της μοίρας από το μέλλον (destiny wave function from the future).

Αυτοί είναι απλώς τρόποι για να επαναδιαμορφωθεί η κλασική κβαντομηχανική, ώστε να προκύψει με δραματικό τρόπο ότι δεν μπορεί κανείς να τεμαχίσει τον χρόνο σε κομμάτια και να μην περιμένει ότι θα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Αυτό που συμβαίνει τώρα μας οδηγεί πίσω στο παρελθόν, όπως μας οδηγεί στο μέλλον. Και στην κβαντομηχανική, υπάρχει πάντα ένας τόσο έξυπνος μηχανισμός, που αποτρέπει πλήρως τη χρήση της παραπάνω αρχής για να στείλει κανείς πληροφορίες στο παρελθόν και να το αλλάξει.


Πρότειναν ότι η κοσμική βιο-φιλικότητα οφείλεται σε κάποια υπερ-νοημοσύνη, που προβλήθηκε στο παρελθόν και ρύθμισε τη δύναμή της, ή κάτι τέτοιο.
Ή ότι μια υπερ-νοημοσύνη σε κάποιο άλλο σύμπαν δημιούργησε το δικό μας σύμπαν με παραμέτρους βιο-φιλικότητας.
Όλες αυτές οι θεωρίες έχουν εξεταστεί υποθετικά ασφαλώς.

Αλλά αυτό που βρίσκω ότι λείπει σ' αυτές τις θεωρίες, συμπεριλαμβανομένου του πλέον πειστικού επιχειρήματος για σχεδιασμό του σύμπαντος από κάποια διάνοια, είναι ότι επικαλούνται κάτι εκτός του σύμπαντός μας, το οποίο πρέπει να το δεχτούμε ως έχει και δεν μπορεί να αποδειχθεί.

Θα προτιμούσα να προσπαθήσω να εξηγήσω όσα περισσότερα μπορώ για το σύμπαν, μαζί και τους βιο-φιλικούς φυσικούς του νόμους, ψάχνοντας μια αιτία που βρίσκεται μέσα στο σύμπαν και όχι μέσω μιας ερμηνείας που επικαλείται κάτι έξω από αυτό.


Εάν εφαρμόσουμε κβαντομηχανική για το σύμπαν ως ολότητα, καθετί γίνεται ασαφές.

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι παρόλο που υπάρχουν πολλές κβαντικές (εν δυνάμει πιθανές) ιστορίες, οι φυσικοί νόμοι που βρίσκονται πίσω από όλες είναι οι ίδιοι.

Αλλά υποστηρίζω ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την αντίληψη των αμετάβλητων και θεμελιωδών νόμων και άντ' αυτού να στραφούμε στην ιδέα ότι και οι ίδιοι οι νόμοι διέπονται από ασάφεια και αβεβαιότητα.

Μπορούμε ακόμα να επικαλεστούμε τον μηχανισμό ανάδρασης που έχω προτείνει εγώ ο ίδιος καθώς και ο Cramer και που προκύπτει από την κβαντομηχανική, αλλά να τον εφαρμόσουμε και στους νόμους επίσης, όπως και στις πιθανές καταστάσεις του σύμπαντος. Έτσι, αυτό είναι το ριζοσπαστικό βήμα: η σκέψη ότι υπάρχουν ασαφείς νόμοι, όπως και ασαφείς καταστάσεις.


Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη οι φυσικοί νόμοι είναι απόλυτες, παγκόσμιες και αμετάβλητες μαθηματικές σχέσεις που υπάρχουν σε κάποια πλατωνική σφαίρα, η οποία διαπερνά το φυσικό σύμπαν, μέσα από έναν κόσμο μαθηματικών μοντέλων.

Η ορθόδοξη ερμηνεία των νόμων είναι ότι αποτελούν άπειρους, ακριβείς, εξωτερικούς καθορισμούς.

Αλλά ένας αυξανόμενος αριθμός θεωρητικών φυσικών, έχουν μία τελείως διαφορετική θέαση για τη φύση των φυσικών νόμων, σύμφωνα με την οποία οι νόμοι μοιάζουν περισσότερο με ένα λειτουργικό πρόγραμμα, που τρέχει στον γιγάντιο κβαντικό υπολογιστή που λέγεται σύμπαν.

Έτσι αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν σαν ένα σύστημα που εξάγει πληροφορίες, έναν γιγάντιο υπολογιστή και οι φυσικοί νόμοι είναι απλώς ο αλγόριθμος που τρέχει σ' αυτόν.

Και όλοι ξέρουμε ότι η απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα είναι 42.


Το πρόβλημα με το να απαντάμε ότι έχει σχεδιαστεί έτσι από τον Θεό τον ίδιο είναι ότι δεν δίνεται κάποια εξήγηση, απλώς επικαλούμαστε έναν ανεξήγητο σχεδιαστή.
Δεν απαντάει τίποτε, απλώς μεταθέτει το πρόβλημα.

Αλλά και το να δηλώνουμε ότι οι φυσικοί νόμοι απλώς έτυχε να επιτρέπουν τη ζωή, δεν αποτελεί επίσης εξήγηση.

Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να προχωρήσω πέρα από αυτό το στείρο πηγαινέλα μεταξύ της θρησκείας και της επιστήμης, που προσπαθούν να διερευνήσουν αυτά τα έσχατα ερωτήματα.
Προσπαθούμε να στοχαστούμε και να ερευνήσουμε κάποιες καινούργιες ιδέες, μέσα από τις οποίες δοκιμάζουμε να φανταστούμε ότι το σύμπαν σχεδίασε από μόνο του τη βιο-φιλικότητά του.

Ψάχνουμε δηλαδή να βρούμε την απάντηση μέσα στο ίδιο το σύμπαν.

Τώρα, αυτό είναι τελείως σύμφωνο με το να θεωρούμε ότι το σύμπαν έχει κάποιου είδους βαθύτερη σημασία και σκοπό, αλλά αυτή η σημασία και ο σκοπός είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό του.

Δεν έχει επιβληθεί σ' αυτό από κάποια εξωτερική θεία δύναμη.

Paul Davies

πηγή: cosmiclog.msnbc.msn.com/archive/2007/04/19/160480.aspx
Μετάφραση Esoterica.gr